تاريخچه ميني كامپيوترها
ممكن است سوپركامپيوتر امروز فردا تبديل به يك كامپيوتر معمولي شود. اولين دستگاه‌هاي CDC پردازنده‌هاي نرده‌اي (اسكالر) خيلي سريع بودند؛ ده برابر سريع تر از سريع ترين ماشين هاي سير شركت ها. در دههٔ 1970 اكثر سوپركامپيوترها به انجام محاسبات برداري پرداختند و بسياري رقبا و توليد كنندگان جديد پردازنده‌هاي خودشان را با قيمت پايين با همان روش كار به بازار ارائه كردند تا در بازار حاضر شوند. در ابتدا و ميانهٔ دههٔ 1980 ماشين هايي با پردازنده‌هاي اندك برداري كه به صورت موازي كار مي‌كردند تبديل به استاندارد شدند. هر ماشيني معمولا چهارده تا شانزده پردازندهٔ برداري داشت. در اواخر دهٔ 1980 و 1990 مجددا توجه‌ها از پردازنده‌هاي برداري به سيستم هاي پردازندهٔ موازي معمول معطوف شد كه هزاران ريزپردازنده معمولي داشتند و برخي از ان ها نمونه‌هاي آماده و برخي هم سفارش هاي مشتريان بودند (در اصطلاح كاري اين را حملهٔ ميكروهاي كشنده مي نامند). امروزه طرح هاي موازي بر اساس ميكروپروسسورهاي آمادهٔ نوع سرور ساخته مي‌شوند از جمله power pc, Itanium, x86-64 و مدرن ترين سوپركامپيوترها بسته (كلاستر) هاي كامپيوتري با تنظيمات دقيق هستند كه پردازنده‌هاي كم حجم و رابط هاي داخلي سفارشي و بسته به مورد دارند.
رايانه هاي بزرگ وكوچك (چندكاربر وتك كاربر)
ميني كامپيوتر يا كامپيوتر كوچك واژه اي منسوخ براي گونه اي از رايانه است كه محدوده ي مياني طيف ماشين هاي محاسبه، ميان بزرگترين سيستم هاي چند كاربره رايانه هاي بزرگ و كوچكترين سيستم هاي تك كاربره ( ريز رايانه ها يا رايانه هاي شخصي )، را تشكيل مي دهد. كلمه هاي جديد تر براي اين ماشين ها شامل سيستم هاي مياني (در IBM)، ايستگاه كاري ( در Sun Microsystems و LINUX/Linux عمومي ) و خدمتگذار مي شود.
تاريخچه ميني كامپيوترها
واژه ي ميني كامپيوتر در دهه 1960 براي توصيف رايانه هاي كوچك نسل سوم كه بر فن آوري ترانزيستور و حافظه ي هسته اي بنا شده بود گسترش يافت. در مقايسه با رايانه هاي بزرگ كه معمولاً تمام اتاق را پر مي كنند آنها معمولاً چند قفسه بيشتر جا ي نمي گرفتند. اولين ميني كامپيوتر موفق PDP-8 دوازده بيتي شركت Digital Equipment Coporation بود كه هنگام شروع به كار در سال 1964م از 16000 دلار امريكا به بالا قيمت داشت.
با ظهور ريز رايانه ها در دهه 1970 ، ميني كامپيوترها فضاي ميان ريز رايانه هاي كم توان و رايانه هاي بزرگ پر ظرفيت را پر كرد. در آن زمان ريز رايانه ها ماشين هاي تك كاربره ي نسبتاً ساده اي بودند كه از سيستم عامل هاي ساده ي program launcher مانند CP/M يا DOS استفاده مي كردند، در حالي كه ميني كامپيوترها سيستم هاي قوي تري بودند كه از سيستم عامل هاي چند وظيفه اي و چند كاربره مانند VMS و يونيكس استفاده مي كردند. ميني كامپيوترهاي كلاسيك رايانه هايي 16 بيتي بوند، در حالي كه به ميني هاي 32بيتي با كاربري بالا تر اغلب ابر ميني مي گفتند.
سري هاي 7400 مدار هاي مجتمع TTL در اواخر دهه ي 1960 در ميني كامپيوتر ها به كار گرفته شد. واحد محاسبه و منطق 74181 عموماً در مسير هاي داده در CPU مورد استفاده قرار مي گرفت. هر 74181 داراي گذرگاهي با پهناي چهار بيت بود كه اين باعث محبوبيت معماري قطعه بيتي مي شد. سري هاي 7400 انتخاب گرهاي داده، تسهيل كننده ها، بافر هاي 3- حالته، حافظه و غيره را در بسته هاي درون خطي دوتايي با فاصله ي يك دهم اينچ كه معماري و اجزاي سيستم اصلي را با چشم غير مسلح قابل رويت مي ساخت، ارايه مي داد. در دهه 1980 بسياري از ميني كامپيوتر ها از VLSI (مجتمع سازي در مقياس بزرگ و خيلي بزرگ) استفاده مي كردند كه اغلب سازمان دهي سيستم را پنهان تر مي ساخت.
برچسب: ،